Een dagje Poás

[Waarschuwing, lange blog]

Gisteren beschreef ik een gemiddelde dag, vandaag had ik een dag die totaal niet aan dat gemiddelde voldeed.

Na de uitbarsting van maandag moest er wat veldwerk gebeuren in en om Poás. Aangezien ik toch altijd een keer mee zou gaan naar Poás, en Javier vandaag een makkelijke dag zou hebben, hebben we gisteren geregeld dat ik mee kon.

Gisteravond heb ik me hier op voorbereid. Rugzak geleegd van alles wat niet essentieel was, en daar regenkleding en reserve droge kleding in gedaan. Ook de Camelbag (capaciteit 3 liter) en een ruime noodvoorraad aan koekjes mochten niet ontbreken.

Vanochtend was het om 7 uur verzamelen bij OVSICORI. Er moesten nog wat spullen verzameld worden - onder andere een nieuwe radiotransmitter voor de webcam en twee nieuwe hangsloten voor de kist met verwerkingsapparatuur. De oude hangsloten waren al twee maanden oud, dus volledig doorgeroest en aan vervanging toe (en dat is mét beschermend folie er omheen).

De weg naar Poás is kronkelig en zit vol gaten - tenminste, de weg die Javier nam, wat niet de officiële weg was. Dat nam niet weg dat Javier er wel zo snel mogelijk wilde zijn en .. nouwja .. op zijn Costaricaans reed (zie eerdere blogs). We waren met vijf man. Maarten en Geoffroy gingen de krater in, Carlos ging tot halverwege mee ter ondersteuning (ook iets met een nieuwe radiotransmitter), Javier en ik bleven relatief bovenaan, om richting seismometers en webcam te gaan.

Aangekomen bij het bezoekerscentrum moesten we ons eerst intekenen - alle mensen van observatoria worden geregistreerd, zodat ze weten wie en hoeveel mensen er op de berg zijn.

Op richting de vulkaan. Om daar te komen moesten we eerst een stukje omhoog. In het begin liepen we over het pad richitng het Botos meer, mooi asfalt. Halverwege zei Javier ineens "This way" - en verdween in de jungle. Ik ging achter hem aan, en we liepen over een klein paadje wat echt alleen door OVSICORI mensen gebruikt wordt. Verdwalen was gelukkig niet makkelijk: Aan de ene kant ging het steil omhoog, aan de andere kant ging het steil omlaag. Geleidelijk aan ging het pad omlaag, wat overigens soms nog behoorlijk klauteren was. De jungle was ook vrij laag - ik heb een redelijk deel van het pad voorover gebukt moeten lopen. Het was erg dicht begroeid. Het was dat ik takken om me heen had en geen steen, maar verder leek het erg op het lopen door een nauwe grot. Ik was erg blij met mijn helm.

Mijn eerste uitzicht op het meer was - om het als een webdeveloper uit te drukken #FFFFFF - volledig wit. We zaten dan ook in de wolken. En toen hield de jungle abrupt op, en liepen we in het maanlandschap van losse stenen wat de krater omringt. Vanwege de hoge zuurgraad van het water leeft hier zo goed als niks. Toen had ik een volledig zicht op de krater. En ondanks het lastige pad, was het de moeite meer dan waard.

Dit is het meer wat de afgelopen tijd dat ik met mijn scriptie bezig was mijn leven heeft beheerst. De huidige diameter is zo'n 250 meter (dit varieert tussen 320 en 0 - hoewel het de laatste tijd niet echt onder de 150 komt). De kleur was een soort vies mengsel tussen geel, groen en grijs. Het grijs werd veroorzaakt door een laag drijvende zwavel, afgeleverd door het actieve systeem onder het meer. Aan de zuidkant ligt de "dome" - een kleine lavakoepel, waar veel fumarolen zitten. Hier komt dan ook een hele hoop zwavelhoudend gas vandaan.

Vlakbij was een seismisch station. Deze had geen radiotransmitter, dus via een laptop moesten de gegevens worden uitgelezen. De kaartlezer die Javier gebruikt is echter stuk gegaan, dus dit kostte flink wat tijd. Terwijl Javier hier mee bezig was, heb ik vooral naar het meer gekeken. Ineens draaide de wind en kwam de pluim van de fumarolen onze kant op. Tijd om de gasmaskers op te zetten dus. Het ademt niet makkelijk, maar het filtert wel heel effectief de vulkanische gassen uit de lucht die je inademt.

Het duurde heel erg lang voor de data gedownload was van het apparaat. En omdat we nog meer te doen hadden, wilden we door. We hadden het programma aan gezet, en ik heb ervoor gezorgd dat de laptop niet in de slaapstand raakte (altijd handig, een informaticus erbij). En toen zijn we door gegaan naar de webcam, aan de noordkant van het meer. Onderweg viel mij op dat er een flink aantal scheuren vlak bij de kraterwand zitten. Dit zijn gebieden waar door erosie en aardbevingen de kraterwand los laat van het omringende steen. Dat gaat dus een keer naar beneden storten, en in het meer terecht komen. Van Javier hoorde ik dat er regelmatig landslides zijn.

Bij de webcam heeft Javier een nieuwe radiotransmitter geïnstalleerd en gericht op de antennes aan de zuidkant - bij het toeristenuitzichtpunt. Ook heeft hij gecontroleerd of de apparatuur verder nog werkte, en de sloten vervangen. Daarna is hij verder gegaan om bij een ander seismisch station het zonnepaneel schoon te maken. Ik ben in de tussentijd terug gegaan naar het eerste seismisch station, om te controleren of alles nog goed ging.

Helaas, dat ging het niet. De computer zelf was niet in sleep-mode beland. Maar de seismograaf, waar hij de informatie vandaan haalde, wel. En aangezien ik geen idee had hoe ik dat ding moest bedienen, was het wachten op Javier. Uiteindelijk heeft Javier besloten om vanwege de tijd alleen de belangrijkste data van het apparaat te halen, en hij zou later wel terug komen met een nieuwe kaartlezer.

Tijd om terug te gaan. Het moment dat we de jungle in liepen begon het te regenen. En als zo vaak in Costa Rica, begint dat met vijf minuten druppelen, en gaat het daarna hozen. Ik had helaas mijn regenbroek niet aan omdat die mij toch wel wat beperkt in hoe hoog ik mijn benen op kan tillen. Ik moest dus zonder regenbroek terug lopen, want anders kwam ik er niet.

De ruime kilometer door de jungle was een heel stuk moeilijker dan op de heenweg. Het was omhoog, in stromende regen, en het pad werd vrij modderig. Mijn hartslag was rond de 200 en ik moest regelmatig stoppen om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik ben dit duidelijk niet gewend!

Gelukkig ben ik uiteindelijk boven gekomen. Even plotseling als op de heenweg, was daar de in/uitgang van de jungle en kwamen we weer op de asfaltweg (asfaltbeek?). Onderweg door de jungle ben ik helaas een paar keer uitgegleden, waardoor ik onder andere mijn knie overstrekt en mijn enkel verzwikt heb. Hier ga ik nog wel een paar dagen last van hebben.

Nat en best wel verkleumd kwamen we rond half drie weer aan bij de auto. We checkten uit bij het bezoekerscentrum, en gingen op zoek naar een restaurantje om te lunchen. Ik was moe genoeg dat ik bijna niks door mijn keel kreeg, maar ik had nog voldoende wilskracht over om toch door te eten - ik had het wel nodig.

Daarna zijn we op pittig tempo terug gereden naar OVSICORI. Daar kon ik gelukkig droge kleren aan trekken, en Maria heeft speciaal nog een pot koffie gezet. Toen ik foto's wilde bekijken, bleek dat mijn telefoon toch ook wat last had van de hoeveelheid water die er gevallen was - ondanks dat ik hem in mijn tas had weg gestopt. Gelukkig is daar het Laboratorío Geochímico de OVSICORI. Een van de apparaten die ze hebben is de "deseccador". Deze bedoeld om chemicaliën die droog moeten blijven droog te houden, maar is ook uitermate geschikt om na een flink moessonbuitje een mobiele telefoon te drogen. Morgen zou hij weer goed moeten zijn.

Een uurtje later was alles opgeborgen en geregistreerd, en konden we naar huis. Gelukkig kon ik met Javier mee rijden - mijn benen zijn hem dankbaar.

Al met al was vandaag een fantastische dag. Het meer van Poás zien en meemaken was een van de dingen waar ik voor naar Costa Rica ben gereisd. En ondanks de pijn die ik nu voel in mijn lichaam, ondanks de regen en de stevige wandeling, was het de moeite meer dan waard.

De luchtfoto die ik genomen heb, afkomstig van Google Maps, geeft ongeveer de route aan die we gevolgd hebben. Het rode cirkeltje is de parkeerplaats van de auto (overigens is dit niet de toeristenparkeerplaats, maar met een auto van de UNA heb je nou eenmaal wat meer mogelijkheden). De rode lijn is de wandelroute. De blauwe cirkel is het eerste seismische station, de groene cirkel de webcam. Het tweede seismische station is een stuk ten noorden van de webcam, deze staat niet op de kaart.

Foto's volgen morgen, als ik mijn telefoon weer terug heb.